ေရွးလြန္ေလၿပီးေသာအခါ တိုင္းျပည္တစ္ျပည္၌ ဘုရင္တစ္ပါး ထီးနန္းစိုးစံခ့ဲေလ၏။ ထိုမင္း၏ ေတာင္ညာစံ မိဖုရားမွ သမီးေတာ္တစ္ပါး ျဖစ္ထြန္းခ့ဲေလသည္။ထိုသမီးငယ္သည္ ေမြးစကပင္ ရုပ္ရည္လွပတင့္တယ္ ခ်စ္စဖြယ္ရွိသျဖင့္ မယ္႐ူပဟူ၍ အမည္မွည့္ေခၚခ့ဲၾကေလသည္။
ေမရူပသည္ ငယ္စဥ္ကပင္ ရိုးသားေျဖာင့္မတ္ေသာစိတ္ရွိကာ တည္ၾကည္ေသာ ကၠေျႏၵအမူအရာ ကို လည္း ေဆင္ေလသည္။ႀကီးျပင္းလာေသာအခါ တတ္သိအပ္ေသာ ပညာမ်ားကို တကၠသိုလ္ဆရာႀကီးထံ ၌ သင္ယူ ခ့ဲေလသည္။ ၄င္းႏွင့္အတူဆင္းရဲသားတစ္ဦးလည္း ပညာသင္ရန္ေရာက္ရွိ ႏွင့္ေလ၏။ ထိုဆင္းရဲ သား သူ ငယ္မွာ ေမာင္သစၥာဟူ၍ အမည္ရွိေလသည္။ ၄င္းတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အတူတကြ ပညာသင္ၾကား ဘက္ ျဖစ္ခ့ဲ ၾကရေလသည္။
တစ္ေန႔သ၌ မယ္ရူပသည္ စာေရးကူးေနစဥ္ ကေလာင္တံသည္ လက္ထဲမွ လြတ္ကာ ေအာက္သို႔ က်သြားခ့ဲ ေလရာေကာက္ယူရန္ငံု႔ၾကည့္မိေသာအခါ ေမာင္သစၥာကို ေတြ႔ျမင္ရေလ၏။
မယ္ရူပက“အေမာင္၊ ကၽြန္မကေလာင္တံကို ခဏကမ္းခ့ဲပါေလာ့” ဟု ေမာင္သစၥာ ကေမးေလ၏။
“ကေလာင္တံေကာက္ေပးခ ငါ့ကိုအဘယ္အရာေပးမည္နည္း” ဟု ေမာင္သစၥာကေမးေလ၏။
ထိုအခါမယ္ရူပက ေျပာသည္မွာ...
“ကၽြန္မသည္ဘုရင္မင္း၏သမီးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္ကား မွန္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ယခုအခါ ကိုယ္ပိုင္ ပစၥည္း ဟူ၍တစ္စံုတစ္ခုမွ်မရွိပါ။ အေမာင္အား ေပးစရာဆို၍ ကတိသစၥတရားသာ လွ်င္ လက္ေဆာင္မြန္ ရွိပါသည္။ အခ်ိန္တန္အရြယ္ေရာက္လွ်င္အေမာင္အားပန္းဦးကို ပန္ဆင္ပါအံ့” ဟုကတိ၀တ္ခံစကား သံုးႀကိမ္ေပးလိုက္ ေလ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ သူမ၏ႏွဳတ္ကတိစကားအရ ေကာက္ယူ၍ ေကာင္းစြာေပးေလ၏။
ဆရာႀကီးထံ ပညာသင္ၾကးလာခ့ဲၾကေလရာ မၾကာမီ ပညာသင္ၾကားတတ္ေျမာက္လာခ့ဲၾကေလသည္။ ထို႔ ေၾကာင့္မယ္ရူပသည္ ေမာင္သစၥာကို ႏွဳတ္ဆက္လ်က္ ဆရာႀကီးထံမွျပန္ခ့ဲသည္။ေမာင္သစၥာကား မျပန္ ေသးဘဲ ေနာက္က်က်န္ရစ္ေနခ့ဲေလသည္။ မင္းသမီးျပန္သြားေသာအခါ ေမာင္သစၥာသည္ ေတြးေတာ မွဳ တစ္ခု ျဖစ္လာခ့ဲရေလသည္။
မယ္ရူပသည္ ဘုရင္မင္း၏သမီးေတာ္တစ္ဦးျဖစ္သည္။ ငါမူကား သူဆင္းရဲသားသာတည္း။ ငါ့ကို ကတိ ၀န္ခံခ့ဲျခင္းကား တည္လတ္ရာအံ့ေလာ။ ငါႏွင့္သူ ဘုန္းကံခ်င္းတူလွသည္မဟုတ္။ မင္းသမီးကို အဘယ္သို႔ ငါ ရႏိူင္အံ့နည္း။ သူမကို မရျခင္းအတူ ေစာင့္လ်က္ေန၍ ထူးအံ့ေလာ။အဘယ္အက်ဳိးရွိရာအံ့နည္း။ ယင္းသို႔ အႀကံျဖစ္ကာ စိတ္ပ်က္လာခ့ဲရေလ၏။
ထို႔ေနာက္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ျပတ္ကင္းလ်က္ “ရေသ့ရဟန္းျပဳ၍ ေနသည္ကေကာင္းမည္” ဟုဆံုးျဖတ္ လိုက္ ေလ၏။ မၾကာမီ ေမာင္သစၥာသည္ မိမိအႀကံအစည္အတိုင္း ရေသ့ရဟန္းျပဳခ့ဲေလ၏။ ၿငိမ္းခ်မ္းရာ ကိုရွာ လ်က္ တစ္ေယာက္တည္းထြက္ခြာသြားလာ လွည့္ပတ္ေနခ့ဲေလသည္။
မယ္ရူပသည္ ေကာင္းမြန္စြာ မိဘရပ္ထံ ေရာက္ရွိခ့ဲေလ၏။ ထိုေနာက္မ်ားမၾကာမီ မယ္ရူပ၏ သတင္းသည္ ေက်ာ္ၾကားလာခ့ဲေလသည္။ “မယ္ရူပသည္ ရုပ္ဆင္းအဂၤါလွပတင့္တယ္ေပသည္။ ေျဖာင့္မတ္ တည္ၾကည္ ေသာ စိတ္ႏွလံုးရွိသည္။ ၿမဲခိုင္ေသာသစၥာရွိေခ်သည္။ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔လိမၼာသည္။အသိ ပ ညာႏွင့္ျပည့္စံု သည္။ ပညာတတ္ေျမာက္သည္။ ခ်စ္ႏွစ္သက္စရာေျပာဆိုတတ္သည္။ ႏွဳတ္ခ်ဳိေသာစကားလည္းရွိသည္။ ကိုယ္ က်င့္တရားေစာင့္စည္းေလ့ရွိသည္” ဟူေသာ ေကာင္းသတင္းမ်ားထြက္ေလသည္။ပန္းရနံ႔က့ဲသို႔ထံုသင္း ႀကိဳင္ လွဳိင္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္အရပ္ရပ္သို႔ပ်ံ႕ႏွံ႔၍ လူတိုင္းသိရွိခ့ဲေပ၏။
ထိုသို႔ေက်ာ္ၾကားေလသျဖင့္ အတိုင္းတိုင္းအျပည္ျပည္ကလည္း ခ်ီးမြမ္းလာခ့ဲၾကေလ၏။တိုင္းႏိူင္ငံအသီး သီးမွ မင္းညီမင္းသားမ်ားသည္ လိုလားမွဳျဖစ္ခ့ဲရေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ေမရူပႏွင့္လက္ထပ္ထိမ္းျမားရန္ ဘုရင္မင္း ထံ ေတာင္းခံခ့ဲၾကေလ၏။ဘုရင္မင္းလည္းေတာင္းခံ သူမ်ားေလသျဖင့္ အခက္ႀကံဳခ့ဲ ရေလ၏။ “မည္သူ႔ကို လက္ခံ၍ မည္သူႏွင့္ေပးစားရမည္နည္း၊မည္သူ႔ကိုကား ဖယ္ရွားရမည္နည္း” ဟုစဥ္းစားမရျဖစ္ လာခ့ဲရေလ ၏။
ဘုရင္သည္ သမီးေတာ္အတြက္အႀကံအိုက္ေနသည္ကို ေမရူပသိျမင္လာခ့ဲရေလသည္။ ဖခင္၏ ပူပင္ေသာ ကစိုးရိမ္ေနျခင္းကို သနားမွဳျဖစ္လာခ့ဲေလ၏။ထို႔ေၾကာင့္ဖခင္ကို စိတ္ခ်မ္းသာေစရန္ ေမရူပက ထုတ္ေဖာ္ လာခ့ဲရေလသည္။
တစ္ေန႔သ၌ ေမရူပဖခင္ကိုေလွ်ာက္တင္ေလ၏။
“ခမည္းေတာ္မင္းျမတ္ မေၾကာင့္ၾကပါလင့္၊ စိတ္ေအားခ်မ္းသာစြာ စံေတာ္မူပါ၊သမီးေတာ္၏ အိမ္ေထာင္ေရး သည္ ကင္းရွင္းၿပီးျဖစ္ပါသည္။ တကၠသိုလ္ျပန္တြင္ပညာသင္ၾကားစဥ္ကပင္ အိမ္ေထာင္ ဘက္ ျပဳခ့ဲၿပီး ျဖစ္ပါ သည္။ သမီးေတာ္ႏွင့္ပညာအတူသင္ဘက္ ေမာင္သစၥာဆိုသူႏွင့္ ကတိသစၥာထားရွိခ့ဲပါသည္။ ေမာင္သစၥာမွ တစ္ပါး မည္သူႏွင့္မွ လက္ထပ္မွဳမျပဳလိုပါ” ဟုေျပာေလေသာ္ ဘုရင္လည္း စိတ္သက္သာရာ ရရွိခ့ဲေလ သည္။
ထိုသတင္းကို ေမးစမ္းလာသမွ်မင္းတုိ႔ကို ျပန္ၾကားေလ၏။ မင္းညီမင္းသားတိုင္ကိုလည္း အသိေပးေက်နပ္ ေစခ့ဲေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ေမွ်ာ္လင့္မွဳမရွိျဖစ္ရကာေနာက္ထပ္ဆက္သြယ္မွဳမ်ား တန္႔ရပ္ သြားခ့ဲၾက သည္။
ထိုအခါမွ မင္းသမီးသည္ ဖခင္ထံ ခြင့္ေတာင္းေလ၏။အခြင့္ယူၿပီးေနာက္ တကၠသိုလ္ဆရာႀကီးထံသို႔ ေမာင္ သစၥာကို ရွာေဖြရန္ သြားေလသည္။
မင္းသမီးေမရူပသည္ ခရီးအတန္ေပါက္ေျမာက္ခ့ဲေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ေတာအုပ္တစ္ခုအနီး သို႔ေရာက္ခ့ဲရေလ သည္။ ထိုတြင္ခိုးသားဓါးျပတို႔ႏွင့္ပက္ပင္းေတြ႔ဆံုရင္ဆိုင္ခ့ဲရေလ၏။ ေမရူပကိုျမင္လွ်င္၀တ္ဆင္လာေသာ အ ဆင္ တန္ဆာမ်ားကို လိုလားတပ္မက္ႏွစ္သက္ခ့ဲၾကေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ေမရူပ ကို “မေျပးႏွင့္ရပ္ေလာ့” ဟုဆို ၾကကာ တားျမစ္ၾကေလ၏။ေမရူပလည္း တစ္ခြန္းေသာ စကားျဖင့္ပင္ ရင္ဆိုင္ေလသည္။ ထုိအခါ ခိုးသူႀကီး က အံ့ၾသလ်က္...
“ႏွမ သင္သည္ ေၾကာက္ရြံ႔ျခင္းကင္းဘိသည္။ မတုန္မလွဳပ္ရဲရင့္လွေခ်သည္။ တစ္ကိုယ္တစ္ကာယတည္း အားကိုးမ့ဲသြားရဲသည္။ မည္သည့္အေရးကိစၥရွိသနည္း။ သင္ကားငါတို႔၏လက္ထဲက်ေရာက္ခ့ဲေလၿပီ။ အ သက္ဆံုးရွံဳးခံလိုသေလာ၊မိမိဌာနကို ေကာင္းစြာျပန္သြားလိုခ်င္သေလာ ေရြးရန္သာရွိေတာ့သည္။ အသက္ မေသလိုပါက ပါလာသမွ်ဘယက္ ဒြါဒရာ တန္ဆာမ်ားကိုေပးရစ္ခ့ဲေလာ့” ဟုၿခိမ္းေျခာက္ေျပာ ဆိုေတာင္း ေလ၏။
ေမရူပလည္း မေၾကာက္မရြံ႕တုန္လွဳပ္ျခင္းမရွိဘဲျပန္ေျပာေလသည္ကား....
“အေမာင္တုိ႔ မိမိမွာ ဖခင္၏ေသာကကိုေပ်ာက္ေစရန္ခရီးထြက္ခြာလာရပါသည္။တကၠသိုလ္ျပည္ ဆရာႀကီး ထံသြားေရာက္ပါမည္။ အတူပညာသင္ဖက္ႏွင့္သစၥာပႏၷက္ထားရွိခ့ဲဖူးပါသည္။ ထိုသစၥာကိုအေဖာက္ဖ်က္လို သျဖင့္ ကတိအတိုင္းအေတြ႔ခံလိုပါသည္။ ေသရျခင္းထက္ ကတိပ်က္ ခံရမည္ ကိုသာေၾကာက္ လွပါ သည္။ ေတာင္းပန္ပါရေစ။ ဆရာႀကီးထံမွ သစၥာထားခ့ဲသူကို ရွာေဖြေမးျမန္း စံုစမ္း လိုပါသည္။ ထို ကျပန္ ေရာက္ေသာအခါ မိမိ၏အသက္ခႏၶာကိုအပ္ႏွင္းပါအံ့။သေဘာရွိစြာယူငင္ အသံုးျပဳႏိူင္ပါသည္” ဟု ဆိုေလ ေသာ္ ခိုးသူႀကီးလည္း စဥ္းစားမွဳျပဳရေလ၏။
ထို႔ေနာက္“ဤစကားသည္ တကယ္မွန္၏ေလာ၊မွန္ေခ်က သစၥာျပဳ၍သြားေလေတာ့”ဟုဆိုေလ၏။ ေမရူပ လည္းသစၥာျပဳေလသျဖင့္လႊတ္လိုက္ေလသည္။ ထိုကတစ္ဖန္ခရီးဆက္ခ့ဲရာ ေတာတန္းတစ္ခုအနီးသို႔ေရာက္ ခ့ဲေလသည္။ ထိုတြင္ဘီလူးႀကီးတစ္ေကာင္ႏွင့္ ေတြ႔ေလရာဆီးတားျခင္းခံရေလ၏။မေၾကာက္မလန္႔ဘဲ တန္႔ ရပ္ခ့ဲေလသည္။ဘီလူးက“ငါ့အစာျဖစ္ရေခ်အံ့၊အစာမစားရသည္မွာ သံုးရက္ တိုင္ေလၿပီ”ဟုၿခိမ္းေျခာက္ေျပာ ဆိုေလ၏။ သို႔ေသာ္ ေမရူကသည္ ခိုးသူတို႔အားေျပာဆိုခ့ဲသည့္အတုိင္း ေျပာျပေလ၏။ ထိုအခါ ဘီလူးႀကီးက လည္း သြားခြင့္ေပးလုိက္ေလသည္။
ခရီးစဥ္အတိုင္းသြားျပန္ေသာ္ဆရာႀကီးထံေရာက္ရွိေလ၏။ဆရာႀကီးအားပညာသင္ဖက္ ျဖစ္ခ့ဲသူ ေမာင္သစၥာ အားေမးေလ၏။“ေမာင္သစၥာကား ယခုရေသ့ရဟန္းဘ၀ေရာက္ရွိခ့ဲေလၿပီ။ အဘယ္လို႔ငွာသိခ်င္ရာ သနည္း” ဟုဆရာႀကီးက ေျပာေလသည္။
ပညာသင္ၾကားစဥ္က ကတိသစၥာထားရွိခ့ဲဖူးေၾကာင္း၊ထိုကိစၥႏွင့္ ေတြ႔လိုလွပါေၾကာင္းျဖင့္ ေမရူပလည္း ျပန္ ေျပာခ့ဲသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆရာႀကီးသည္ ေမာင္သစၥာကို ရေသ့ျပဳေနရာမွ ေခၚယူ၍ေပးေလ၏။
ေရာက္လာေသာ္ ၄င္းတုိ႔ႏွစ္ဦးသည္ ေတြ႔ဆံုခ့ဲၾကေလသည္။ အခ်င္းခ်င္း လာေရာက္ျခင္းကိစၥ ကို ေမး ျမန္း ေျပာဆိုၾကေလ၏။“ကတိအတိုင္း တည္လွသည္၊သစၥာမေဖာက္ဖ်က္လို၍ အသက္စြန္႔ကာ လာခ့ဲ သည္။ေတာ အထပ္ထပ္၊ေတာင္အတန္တန္ကို ေက်ာ္ျဖတ္လာခ့ဲသည္။ သင့္အား ငါအလြန္အံ့ၾသ သမွဳျပဳပါ၏။ ထိုထက္ သစၥာကတိကို ငါအလြန္ခ်ီးက်ဴးပါ၏။ သင့္လိုမိန္းမျမတ္ကားရွားပါးလွေပတကား” ဟုလည္းရေသ့ေမာင္သစၥာ က ၀မ္းသာအားရစြာ ေျပာေလ၏။
ထိုေနာက္“ဤေနရာသို႔ သာမညစြမ္းရည္ျဖင့္ မေရာက္ႏိူင္ပါ၊ လာေရာက္ခ့ဲျခင္းကိုလည္းေက်းဇူးတင္ပါသည္။ မိမိမူကား သင္ႏွင့္ခြဲခြာသြားၿပီးစပင္ အထင္လြဲမွားကာ စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ေပၿပီ၊ဃရာ၀ါသအိမ္ေထာင္မွဳကို ငါမ လိုရာကား ရေသ့ျပဳခ့ဲၿပီးေခ်ၿပီ။ၿငိမ္းခ်မ္းရာကိုသာ ငါရွာေဖြေတာ့အံ့။ႏွမလိုရာသို႔သာသြားေလေလာ့” ဟုခြင့္ျပဳ ေလ၏။
ထိုအခါေမရူပသည္စိတ္လက္ခ်ကာ ျပန္လာေလ၏။လမ္းခရီးတြင္ကတိျပဳခ့ဲသမွ်တို႔ကိုလည္းမေသြမလြဲ ေတြ႔ ဆံုခ့ဲေလ၏။
ဘီလူးႀကီးက“သင္သည္အသက္ေဘးမွ လြတ္ေျမာက္ခ့ဲေလၿပီ၊သို႔ေသာ္လည္း ငါ၏အထံသို႔တစ္ဖန္လာ၍ မိမိ ကိုယ္ကို အပ္ႏွံရဲသည္ကား သစၥာတရားပင္တည္း။ သစၥာကတိၿမဲလွသူသင့္အား ငါမည္သို႔စား၀ံ့ရဲအံ့ နည္း။ စားမိမွားေခ်က မီးေတာက္ေလာင္ကၽြမ္းရာ၏။ မိုးႀကိဳးေလာင္မီးေသာ္လည္း က်ေခ်ရာ၏။ ၀ရဇိန္ လက္နက္ ဦးေခါင္းထက္ကို ႏွစ္စိတ္ခြဲမူလည္းခြဲရာ၏။ အသင္လူသားကိုငါကားမစား၀ံ့ပါ။ သင္လိုရာခရီးကိုသာ ေအာင္ ျမင္ေခ်ာေမာစြာ ျပန္သြားပါေလေတာ့”ဟုခြင့္ျပဳလိုက္ေလ၏။ ထို႔ျပင္ေရႊ၊ေငြ၊ရတနာမ်ားကိုလည္းလက္ေဆာင္ ေပးလုိက္ေလ၏။
ထိုကျပန္ေလေသာ္ ခိုးသားတို႔ထံေရာက္ေၾကာင္း ေျပာျပေလ၏။
“မိမိခႏၶာကိုလည္းေကာင္း၊ ဘယက္ဒါြရာကို လည္းေကာင္း၊ အလိုရွိသလိုအသံုးျပဳႏိူင္ပါသည္”ဟုေျပာဆို အပ္ ႏွင္းေလ၏။
“ေသေဘးမွ လြတ္သူျဖစ္လ်က္ျပန္လာျခင္းကား အံ့ဖြယ္ရွိေပစြ၊ သင္အားမေၾကာက္မရြံ႕တတ္ေသာ တရား သည္သစၥာပင္တကား၊ သင့္ကို ငါတို႔မည္သို႔ျပဳမူႏိူင္ရာအံ့နည္း။သင့္ကို ျပဳမူမိမွားက ငါတို႔တြင္တစ္စံုတစ္ခု ေသာေဘးအႏ ၱရာယ္သည္က်ေရာက္မည္ မလြတ္တည္း။ထို႔ေၾကာင့္သင့္အား ငါတို႔ခြင့္ျပဳပါ၏။ ခ်မ္းသာ စြာျပန္သြားပါေလာ့” ဟုလႊတ္လိုက္ေလ၏။ ဘီလူးႀကီးတို႔အတူ ခိုးသားတို႔လည္း လက္ေဆာင္ေပး လိုက္ၾက ေလ၏။
ေမရူပသည္အသက္ခ်မ္းသာစြာျပန္လာခ့ဲေလ၏။ ေရႊေငြလက္ေဆာင္မ်ားကိုလည္းရရွိလာခ့ဲေလ၏။ ေရာက္ ေလေသာ္ ထိုရလာသမွ်တို႔ကို မိဘတို႔အား အပ္ႏွံခ့ဲေလ၏။ မိမိမူကား အိမ္ေထာင္မျပဳရေတာ့ဘဲ ရေသ့မ လုပ္ခ့ဲေလ၏။ ေမာင္သစၥာအတူ ၿငိမ္းခ်မ္းရာကို ရွာေဖြခ့ဲေလသတည္း။
အရွင္စကၠိႏၵ(ရခိုင္တံခြန္ပံုျပင္မ်ား )
No comments:
Post a Comment